Aan elk groot project gaat heel wat voorbereiding en denkwerk vooraf. Soms zijn er grootse plannen, maar belanden ze daarna in de koelkast om uiteenlopende redenen. Vele van deze plannen bereiken nooit het publiek en blijven goed bewaarde geheimen. Bobbejaanland Nostalgie opent de diepvriezer der Bobbejaanlandattracties en treft daarin heel wat mooie verrassingen aan. Deze keer is het de beurt aan hét onvoltooide Bobbejaanlandproject der onvoltooide Bobbejaanlandprojecten: de legendarische The Temple of Fear. Er is al heel wat over geschreven en gepraat: The Temple of Fear. Bobbejaanland lekte indertijd op een fanmeeting enkele concepts van deze attractie, die als werktitel ‘Haunted Temple Ride’ meekreeg. In een artikel in Gazet Van Antwerpen uit april 1996, kondigde Jack Schoepen voor seizoen 1998 voor het eerst een spectaculaire ‘spookachtbaan’ aan. De bekendmaking van de plannen schepte hoge verwachtingen bij de fans van het park. Helaas, het bleef bij plannen op de tekentafel. Véél plannen, want The Temple of Fear was een vergevorderd project, zo goed als klaar om uitgevoerd te worden. In 1998 opende echter niet The Temple of Fear, maar wel de dubbele wilde muis ‘Speedy Bob’. The Temple of Fear werd op de lange baan geschoven. Tot begin jaren 2000 werd er gesleuteld en in alle stilte verdergewerkt aan de plannen voor deze attractie. Ontdek hieronder snel meer over het verhaal achter deze mysterieuze tempel van de vrees…
Naast een spannende achtbaan (grotendeels indoor en mogelijk gecombineerd met waterscènes met splashes) zou The Temple of Fear ook thematisch een hoogstandje worden. Een verhaal achter de attractie kon daarbij niet ontbreken en in 1994 schreef Space Leisure, het themingbedrijf dat ook El Rio en The El Paso Special in Bobbejaanland thematiseerde, een verhaal voor de attractie. Je ontdekt bij het lezen van het verhaal stap voor stap de scènes die zouden deel uitmaken van de rit en de beleving van de attractie.
HET VERHAAL VAN DE TEMPEL VAN DE TEMPEL VAN DE VREES
De volgende vertelling over een vergane citadel, beter bekend als ‘The Temple of Fear’, werd gevonden tesamen met de overblijfselen van dr. Marcus Von Markheim. Zijn expeditie langs de rivier Kwilu (stroomopwaarts van de Congo), aan boord van ‘The Jungle Queen’ vond als eerste deze ruïne.
Dit verhaal, opgeschreven door Von Markheim, dient een ernstige waarschuwing te zijn voor eenieder die op op zoek is naar de schat van de tempel. Wees op uw hoede voor angstaanjagende bewakers, geesten en andere gruwels die u op uw weg zal ontmoeten.
“Terwijl ik het verhaal over de verschrikkelijke ontdekking van onze expeditie schrijf, bid ik dat diegene die na mij komen, dit verhaal vinden en het als een waarschuwing beschouwen. Van de oorspronkelijke groep expeditieleden van twaalf man, ben ik de enige overlevende… en mogelijk voor niet lang meer. De verwondingen die ik reeds heb opgelopen zijn mij toegedaan door de monsterachtige bewoners van de tempel. De verwondingen hebben mij het reizen onmogelijk gemaakt. Ik kan alleen maar hopen dat mijn vertelling over de gebeurtenissen die mij zijn overkomen, eenieder die mij zou willen volgen, zal afschrikken.
U zal ontdekken dat de hoofdingang van de tempel alleen maar toegang verleent tot een doolhof van gangen die leiden naar een vreemd spoor. Het transportsysteem, waarvan niemand weet door wie het is gemaakt, is de enige manier om de citadel te betreden. Wees op uw hoede! Eénmaal in de wagen gestapt, is er geen weg meer terug. Wanneer de wagen zich in beweging zet, kan u op geen enkele wijze nog stoppen, langzamer gaan of van koers veranderen. Ik beschrijf u één voor één de vertrekken die u zal ontdekken, indien u de moed vindt om deze tempel van vrees te betreden. Elk vertrek wordt immers bevolkt door monsterachtige bewakers…”
Scène 1: Het hol van de Draak
Eénmaal binnen de muren van de citadel, werden we via een vervallen gang vervoerd naar het eerste vertrek. Daar aangekomen werden we verrast door een reusachtig monster, dat in een spleet tussen twee enorme stenen lag. Terwijl wij ons met grote snelheid over de geplaveide vloer begaven, sleepte de Draak zich naar ons toe, brullend van woede en vol verontwaardiging. De Draak werd duidelijk liever niet gestoord. Wij slaakten een zucht van verlichting toen we zagen dat het beest in bedwang werd gehouden met grote kettingen en ijzeren banden. Onze opluchting maakte al snel plaats voor ontzetting toen het monster een zee van vuur spuwde en ons wagentje door een zee van vuur werd omhuld. Gelukkig versnelde het treintje waarin we zaten weer, waardoor we op het nippertje konden ontkomen.
Scène 2: Het vertrek met de kooien
Het transportsysteem bracht ons naar een bijzonder vertrek. Aan het plafond hingen houten kooien, groot genoeg om een mens te bergen. In elke kooi lagen botten en overblijfselen van gevangenen. Angstaanjagend. We passeerden onder de kooien door, op weg naar een volgende ruimte…
Scène 3: De ceremonie
Ons wagentje reed omhoog en stortte naar beneden. Beneden zagen we een enorm altaar, bewaakt door grote stenen figuren, waarvan de ogen op een gruwelijke manier oplichtten. Aan dat altaar moeten ooit vreselijke offerpraktijken hebben plaatsgevonden.
Scène 4: Visioenen in de duisternis
Na het verlaten van de ruimte met het altaar, werden we door totale duisternis omhuld. Een duisternis waarin krijsende fantomen en geesten om ons heen vlogen. Ze vlogen in alle richtingen en verdwenen even snel als ze verschenen. Ons wagentje werd plots aangetrokken door een vreemde mist in een andere gang, verlicht door een onwerkelijk en onaards licht. De gang eindigde abrupt… de gang kwam volledig onder water te staan.
Scène 5: Het waterserpent
De volgende ruimte was volledig overstroomd. In het midden van de ruimte verrees een groot offerblok. Touwen verbonden het platform aan de muren van het vertrek. Aan de touwen hingen overblijfselen van geofferde slachtoffers, verscheurd en verminkt door één of ander vreselijk schepsel. Het water begon plotseling te bruisen en te koken. Plots zagen we enorme serpentachtige tentakels van een monster uit het water opdoemen. Het beest torende hoog boven ons wagentje uit, schreeuwend van woede, omdat wij de tempel waren binnengedrongen. Ons wagentje schoot weg, een valhek net ontwijkend…
Scène 6: De reus van de verschrikking
Ons wagentje gaat weer de hoogte in. We horen in de verte gerommel en gegrom, geluiden die klinken alsof ze van de hel afkomstig zijn. Plots werden we geconfronteerd met alweer een monsterachtige verschijning. Het weerzinwekkende beest straalde een etherisch licht uit. Het begaf zich zwaaiend en schuddend naar ons wagentje. Het wagentje raasde in een spiraal om het afschuwelijke monster heen. We ontsnapten aan het monster en belandden in het volgende vertrek…
Scène 7: De schatkamer
Het laatste vertrek was tot de nok gevuld met relieken, beelden en schatten van een adembenemende pracht. Wij waren zo overweldigd door de stapels goud, juwelen en andere rijkdommen, dat we het monster, dat tevoorschijn kwam uit zijn schuilplaats om twee van mijn medepassagiers uit hun stoelen te rukken, niet eens opmerkten. Het enorme spinachtige schepsel schraapte met zijn poten over de wanden van de doorgang en stootte een reeks bloedstollende kreten uit, terwijl hij mijn medepassagiers aan flarden scheurde. De wagen reed uiteindelijk onder het beest door en wij hoorden de echo’s van het geschreeuw achter ons, nog lang weerklinken. Als bij wonder belandden we terug in het vertrek waar onze vreselijke reis was begonnen.
Hiermee kwam onze afschuwelijke reis doorheen de tempel van de vrees tot een einde. Ik neem afscheid van u met de volgende waarschuwing: als u het toch aandurft de Temple of Fear te betreden, dan zullen ‘vrees’ en ‘verschrikking’ uwe enige gezelschap zijn.
M. Von Markheim
Kom hier meer te weten over het attractietype, de lay-outs van de achtbaan, de fabrikanten, de mogelijke inplantingen van de attractie in het park en nog heel wat meer concepttekeningen.
Met dank aan Mark Golding.
