Luc Van Meeuwen was vanaf 1996 jarenlang één van de vaste waardes in de Bobbejaanshow. Samen met zangeres Chrissy, Bobbejaan Schoepen, Ricky Fleming, Bobbie Ranger en vele andere internationale artiesten gaf hij in Bobbejaanland dagelijks meermaals het beste van zichzelf als zanger. Wij spraken met Luc over zijn herinneringen aan wat Bobbejaanland zó Bobbejaanland maakte, de Bobbejaanlandshow…

Dag Luc! We beginnen bij het begin: hoe ben je in Bobbejaanland terechtgekomen?
Ik ben ik 1996 in Bobbejaanland aanbeland, dankzij zangeres Chrissy. Zij werkte al heel wat jaren mee aan de Bobbejaanlandshow samen met o.a. Joe Harris, Bobbie Ranger, Jacky Lafon en Bobbejaan zelf uiteraard. Joe Harris had besloten om te stoppen met de shows in Bobbejaanland, waardoor mevrouw Schoepen op zoek moest gaan naar een nieuwe zanger. Ze vroeg aan Chrissy of ze toevallig iemand kende. Chrissy stelde mij dus aan mevrouw Schoepen voor als nieuwe zanger voor de show. Ze zei dat ze iemand kende die heel goed kon zingen en die een heel tof karakter had. Voor alle duidelijkheid: dat beweerde Chrissy, he! (lacht) Ik kende Chrissy en Joe Harris al een tijdje, omdat we samen al heel wat keren hadden opgetreden. Mevrouw Schoepen zei Chrissy dat ik haar dan maar eens iets moest opsturen, een videofilmpje of zo. Ik stuurde haar een paar videobanden op, o.a. van enkele optredens van me in “Tien om te zien” en die moet ze dus bekeken hebben. Bob Jr., die instond voor het geluid en de belichting tijdens de shows, vond na het bekijken van de tapes dat ik heel goed zong, maar hij vond mij “maar ne kleine” vanwege mijn kleine gestalte. Mevrouw Schoepen vond dat geen argument om me niet eens uit te nodigen voor een gesprek. We hebben toen samen afgesproken, mevrouw Schoepen en ik, en op een halfuur tijd was de zaak geklonken, ik had mijn contract.

Je zegt dat je werd gevraagd door mevrouw Schoepen. Wat was precies haar rol in de Bobbejaanlandshows?
Zij coördineerde de shows, zij bepaalde ook altijd in grote lijnen hoe de show er moest uitzien, welke liedjes er zeker in moesten zitten… Wat erg grappig was, was dat wanneer het Eurovisie Songfestival erop zat en het winnende liedje erg leuk en populair was, we dat nummer moesten integreren in onze show. Soms pas een week op voorhand kregen we dan de opdracht dat bepaalde nummer te brengen en heel vaak moesten daar dan nog eens leuke danspasjes bij verzonnen worden. Vaak waren ook de pauzes tussen de verschillende acts heel kort, waardoor we ons soms heel snel moesten omkleden in de coulissen. We zeiden dan dikwijls tegen mevrouw Schoepen dat het ons nooit zou lukken om ons zo snel klaar te maken voor het volgende liedje. Zij zei dan altijd heel kordaat: “Dat moet gaan! Dat zal lukken!”. Achteraf bekeken had mevrouw Schoepen altijd gelijk, want we hadden soms nog tijd over tijdens de kledingwissels, waardoor we soms minutenlang stonden te wachten achter het gordijn om terug te mogen opkomen op het podium. Het was echt formidabel hoe goed zij alles kon inschatten.

Had de show een bepaalde opbouw? Hoe zat de show precies in elkaar?
Meestal was er een openingsnummer met het ballet. Daarna traden wij op met een kort nummer van hooguit twee minuten of een medley van bekende nummers die we dan samen met het ballet brachten. Na ons was het tijd voor een internationale act. De Schoepens hadden altijd wel een bijzondere attractie uit het buitenland voorzien, die dan in de show mocht optreden. Zo herinner ik me nog de Toby’s, een koppel uit Duitsland. Zij hadden telkens weer schitterende acts. Zij kwamen dan ook regelmatig terug naar Bobbejaanland om op te treden in de show, want het publiek vond hen echt fantastisch. Ze kregen altijd ongelooflijk veel applaus. Vaak werd de show verder aangevuld met magie en acrobatie, bijvoorbeeld acts met duiven, kegels, hoelahoeps… Uiteraard trad ook Bobbejaan op. Hij was de vedette van de show, iedereen kwam naar de show om Bobbejaan te zien optreden. Hij bracht meestal een medley van zijn bekendste hits. Elk jaar werd die medley aangepast, zodat er elk jaar andere nummers van hem in de show zaten. Ik herinner me nog goed dat Bobbejaan per se “De paardenmolen” wou zingen, elke show weer, elk jaar opnieuw. Soms tot grote ergernis van mevrouw Schoepen die dan tijdens de repetities de zaal binnenkwam en zei: “Bob, ben je daar nu weer met die paardenmolen?”. Hij bracht dat op een geweldige manier, al rondzwaaiend met zijn armen… het publiek vond dat geweldig! Wij zongen tijdens zijn optredens meestal in het koor. Ik herinner me ook nog een lied van hem over allerlei dieren. Hij had allerlei knappe dierenkostuums uit Amerika laten overkomen en daar moesten wij dan inkruipen. Ik speelde altijd de olifant. Ik herinner me nog goed de eerste keer dat we dat moesten brengen. Ik kwam met dat olifantenpak het podium opgesprongen en dat moet een ongelooflijk gezicht geweest zijn, want Bobbejaan kreeg op dat moment de slappe lach en hij kon niet meer verder zingen.

Wie bepaalde de inhoud van de shows? Was dat enkel mevrouw Schoepen?
Ja, maar ook Chrissy had een grote inbreng. Zij was de verantwoordelijke van de ploeg artiesten. Als we met iets zaten of er was een probleem, konden we dat melden aan Chrissy. Zij belde dan mevrouw Schoepen op om een oplossing te vinden voor het probleem. Ook andersom, wanneer mevrouw Schoepen ons nodig had, belde ze Chrissy om te vragen of de artiest die ze nodig had even aan de telefoon kon komen. Verder had Chrissy ook een belangrijke rol wat betreft de inhoud van de show. Zij koos heel vaak nummers en medleys die ze dan moest voorleggen aan mevrouw, maar die werden door haar heel vaak meteen goedgekeurd. Chrissy had dus veel inbreng, maar mevrouw Schoepen had het eerste én het laatste woord.

Hoeveel shows brachten jullie per dag?
Toen ik begon, waren er nog vijf shows per namiddag. Als er écht veel volk in het park was, kon dat zelfs oplopen tot 6 shows per dag. We hadden maar een kwartier tot twintig minuten pauze tussen de shows, dus het was echt wel werken geblazen. Begin jaren ‘2000 werd de show ook wat ingekort. Mensen wilden in Bobbejaanland ook meer doen dan enkel shows, er kwamen steeds meer attracties, waardoor de show nog maar hooguit een halfuurtje mochten duren. Halfweg jaren ‘90 was dat dikwijls nog een dikke 45 minuten.

De fonteinen waren een bijzonder element in de Bobbejaanlandshows, he?
Goh, ja! Dat waren inderdaad erg bijzondere dingen. Ik herinner me nog een show waarin we tijdens een nummer van Bobbejaan, een soort wals, moesten optreden met poppen. Die poppen waren aan ons vastgebonden, waardoor het leek of we dansten met hen. Wij kwamen het podium op en we begonnen te dansen. Chrissy was nogal een “gek geval” en zij begon heel hevig met haar pop heen weer te zwieren, waardoor haar pop een schoen verloor. Die schoen is toen meters verder in het publiek beland (lacht). Ik wou ook eens “de plezante uithangen” en ik begon ook hevig heen en weer te dansen met de pop. Plots brak de kop van de pop af, ze rolde langs de benen van Bobbejaan om uiteindelijk in één van de waterbakken van de fonteinen terecht te komen. De anderen waren allemaal hevig aan het lachen, maar ik helemaal niet. Ik speelde met de gedachte dat ik die pop over twintig minuten weer zou nodig hebben voor de volgende show en dat ik waarschijnlijk een serieuze uitbrander zou krijgen van mevrouw Schoepen of Bobbejaan. Toen het publiek de zaal uit was, ben ik mijn pop uit het bassin gaan vissen, heb ik de pruik gedroogd met een haardroger en mevrouw Schoepen of Bobbejaan hebben me er nooit over aangesproken. Ze vonden het dus misschien zelf best wel lachwekkend. Als er iemand al eens een opmerking gaf, was het Bob Jr., want die zag natuurlijk alles vanuit zijn technische cabine achteraan in de zaal.

Werden jullie begeleid door een orkest?
Toen ik begon, was er drie of vier man orkest. Men kreeg al snel in de gaten dat het keyboard van Tony Decap, heel wat mogelijkheden bood, waardoor ze de drummer en de gitarist hebben laten gaan. Een keyboard kan veel, maar een volledig orkest maakt de show toch altijd beter en completer. Naar het einde toe zat Tony dus nog alleen op het podium als muzikant.

Hoe was je relatie met de familie Schoepen?
Bob Jr., Bobbejaan, Josée en Peggy zag ik elke dag. Jacky zag ik geregeld rondrijden met zijn golfwagentje. Hij hield zich niet echt bezig met de show, hij was meer de man in het park. Ook Tom kwamen we nu en dan eens tegen in het park. Bobbejaan was een erg aimabele man. Toen ik er pas werkte sprak ik hem dikwijls aan met ‘meneer’, maar daar wou hij niet van weten. “Zeg gewoon Bob,” zei hij. “Jij zingt, ik zing, wij zijn allemaal artiesten.” Hij wou niet met ‘meneer’ aangesproken worden, dat vond hij maar niets. Bobbejaan heeft een tijdje niet kunnen meedoen in de show. Dat was voor ons en het publiek een serieuze klap. Het was een groot gemis, het was erg vreemd. Jarenlang werk je met hem samen, elke dag zie je hem. Ziek of niet, elke dag trad hij op. In het begin hebben wij zijn vertrek opgevangen door een medley van zijn liedjes te zingen, om toch maar “iets” van Bobbejaan in die show te hebben. De mensen kwamen naar de show om Bobbejaan te zien zingen, dus ook voor hen was zijn afwezigheid uiteraard een grote ontgoocheling. Hij reed na zijn optredens altijd nog even een rondje door het park in zijn grote Amerikaanse wagen om foto’s en handtekeningen uit te delen, maar dat werd begin jaren 2000 ook niet meer mogelijk. Soms stond hij tijdens de shows achteraan in de zaal naar ons te kijken. We vonden dat heel vreemd, het plaatje klopte niet. Bobbejaan hoorde bij ons, op het podium. Wat erg straf was, was dat toen Bobbejaan na zijn operatie uit het ziekenhuis was ontslagen, hij drie uur later alweer wou meespelen in zijn show. Peggy (één van de dochters) was erg ongerust over haar pa en ze smeekte hem om niet mee te doen met de show. Bobbejaan was echter heel zelfverzekerd. Hij moest en zou meedoen in de show van die namiddag. Bobbejaan was een grote meneer en hij werd zowel door de bezoekers als door ons erg gemist tijdens zijn afwezigheid.

Mevrouw Schoepen riep ook altijd op haar eigen manier de show om in het park?
Daar heb ik bewondering voor gehad, voor de manier waarop zij dat deed! Honderdduizend keer heb ik haar door het park horen roepen, en dat in alle talen. Dat ging dan van “er zijn nog enkele plaatsen vrij in de Bobbejaanshow” en zo van die zaken. Als er dan eens wat minder volk in de showzaal zat, werd ze altijd een beetje moedeloos en zei ze ons dat ze niet meer wist wat ze moest doen. “Ik roep me onnozel door die microfoon en toch komen ze niet!” zei ze dan. Ze bleef echter volharden en ze bleef de show afroepen door de luidsprekers van het park.

Heb je nog herinneringen aan het park zelf?
Goh, wat het meest is bijgebleven is eigenlijk de properheid van het park. Dat was gewoon bangelijk, écht bangelijk. Dat park was proper! Bobbejaan heeft daar zelfs een prijs voor gekregen, dat weet ik nog. Fier dat hij daar op was! Hij heeft me toen fier het boekje laten zien waarin dat vermeld stond. Hij stond op de cover. Bobbejaan was zelf ook niet te beroerd om eens een papiertje op te rapen. Hij stopte dan met zijn golfwagentje en raapte het papiertje op. En als hij al eens iemand een papiertje op de grond zag gooien, dan ging hij naar die persoon toe en zei hij: “Hé, doe je dat thuis ook? Ik heb hier niet voor niks honderden vuilbakken staan!”. En gelijk had hij, de properheid van Bobbejaanland, dat was super!

Heb je zelf nog enkele leuke anekdotes om het gesprek af te sluiten, Luc?
Ik dacht dat tijdens een bepaalde show iedereen klaarstond om het podium op te gaan voor een medley, maar toen ik opkwam, bleek dat ik dus helemaal klaarstond en dat de anderen nog onderweg waren. Ik heb daar enkele minuten de mensen alleen vermaakt, tot de anderen ook op het podium kwamen. Ik moest toen ontzettend hard beginnen lachen. Een week later gebeurde dan het omgekeerde. Ik stond in de gangen te roepen dat we moesten beginnen, maar er kwam niemand, dus ik maar wachten. Plots hoorde ik in de zaal muziek. Bleek dat iedereen al op het podium stond, behalve ik! Ach, het was echt een fantastische tijd in Bobbejaanland. Ik heb er ontzettend veel bijgeleerd, vooral qua podiumervaring.

Erg bedankt, Luc!

November 2010
Met dank aan Luc Van Meeuwen voor het gesprek.

Meer info over Luc Van Meeuwen vind je op www.lucvanmeeuwen.be!